~Hoofdstuk 2

Zou hij mijn man worden? Die vraag bleef maar in mijn ogen spoken toen ik telkens in zijn ogen keek. Ik kon mijn ogen eigenlijk niet eens van zijn gezicht afhouden. Hij zag er ook zo schattig uit…

Toen we over familie begonnen te praten, vertelde hij dat hij een lieve vriendin had en een zoon en een dochter. Toen ik dat hoorde, kreeg ik zowat tranen in mijn ogen, ik wilde wegrennen, en nooit, maar dan ook nooit meer terug komen. Maar toch vertelde me het andere stemmetje in mijn hoofd, dat ik het gewoon moest proberen. En eigenlijk had dat stemmetje wel een beetje gelijk. “Het gaat alleen niet zo goed met mijn vriendin en mij, ze heeft de laatste tijd overal wat op te zeggen, eerst dacht ik dat het de hormonen waren, die ze kreeg van onze zoon, maar ze bleef zo. Eigenlijk kan ik er niet meer tegen.” Hij viel bijna in mijn armen, en knuffelde me, ik knuffelde hem stevig terug. De tranen liepen rond zijn ogen en kwamen neer op mijn keel. “Ik wil mijn dochter en zoon niet achterlaten, maar ik ben bang dat het niet meer verder kan met Serena” “Ssst” “maar waar moet ik dan heen, als ik weg ga”  Mijn ogen begonnen te fonkelen, en mijn hart maakte een sprongetje. Ik begon bijna te stotteren, maar ik kon het gelukkig nog net zeggen. “ Je mag best bij mij komen, ik heb nog wel een kamer over” Al zal je daar waarschijnlijk niet vaak slapen, dacht ik er bij mezelf bij. “Maar ik wil je niet van last zijn hoor!” “Dat ben je ook niet hoor” lieve schat.

Die avond nam ik hem mee naar het chicste restaurant van Sunset Valley. Het was duur, maar ik waagde het er op. Misschien zou hier wel de liefde aan zijn zijde opbloeien, en die van mij meer!

Het eten was perfect, als ik weer eens geld zou hebben, zou ik het zeker weten niet kunnen laten om hier weer te gaan eten. Maar wat nog veel leuker was, waren de gesprekken, de gesprekken die eerst nog zo onschuldig waren, en uitliepen op de ietwat romantische weg. En toen we uiteindelijk het restaurant uitliepen, en ik naast hem liep, begonnen de vlinders in mijn buik steeds meer te fladderen, ze vlogen keihard tegen mijn buik aan, en lieten mij nog meer richting Tucker aanlopen. En toen knapte er iets, en mijn hoofd ging steeds dichter naar hem toe, ik tuitte mijn liepen, en sloot mijn ogen. Mijn lippen kwamen neer op zijn getuite lippen. Het was zo’n fijn gevoel, alsof zijn lippen speciaal voor de mijne waren. En dat gevoel zei mij, dat ik hem nooit meer wilde verlaten. Stiekem wilde ik voor altijd zijn handen vasthouden, en nooit meer loslaten.

 Ik weet niet wat er door hem heen ging naar die zoen, maar hij nam mij meer naar zijn oude huis, en begon een felle ruzie tegen zijn vriendin, er werden een paar woorden gebruikt, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, en ik had de behoeften om de oortjes van zijn zoon dicht te houden. Maar hij niet alleen, ook zij kon er wat van, het werd een dikke bekvecht, en uiteindelijk zijn we het huis uitgestuurd.

*Tijdsprong*

Ik was nu al zo’n anderhalf jaar zijn vriendinnetje, het vriendinnetje van Tucker. Ik had zijn familie in Italië ontmoet, wat een lieve familie. En we hebben veel samen gedaan. En deze avond nam ik Tucker weer mee naar HET restaurant, daar waar onze eerste zoen werd gezoend, en na het eten, voelde ik het doosje in het zakje van mijn jasje branden, en toen ik het pakte, kwam er een gil uit zijn mond, hij sprong alsof het een klein jongetje was, en liet met alle genoegen de ring om zijn vinger schuiven. Ik grinnikte om zijn reactie, en hij lachte zijn lieve luide lach.

En die nacht, eindigde het zo in bed… ..

Stiekem gewoon een vervroegde huwelijksnacht. ..