~Hoofdstuk 2

Zou hij mijn man worden? Die vraag bleef maar in mijn ogen spoken toen ik telkens in zijn ogen keek. Ik kon mijn ogen eigenlijk niet eens van zijn gezicht afhouden. Hij zag er ook zo schattig uit…

Toen we over familie begonnen te praten, vertelde hij dat hij een lieve vriendin had en een zoon en een dochter. Toen ik dat hoorde, kreeg ik zowat tranen in mijn ogen, ik wilde wegrennen, en nooit, maar dan ook nooit meer terug komen. Maar toch vertelde me het andere stemmetje in mijn hoofd, dat ik het gewoon moest proberen. En eigenlijk had dat stemmetje wel een beetje gelijk. “Het gaat alleen niet zo goed met mijn vriendin en mij, ze heeft de laatste tijd overal wat op te zeggen, eerst dacht ik dat het de hormonen waren, die ze kreeg van onze zoon, maar ze bleef zo. Eigenlijk kan ik er niet meer tegen.” Hij viel bijna in mijn armen, en knuffelde me, ik knuffelde hem stevig terug. De tranen liepen rond zijn ogen en kwamen neer op mijn keel. “Ik wil mijn dochter en zoon niet achterlaten, maar ik ben bang dat het niet meer verder kan met Serena” “Ssst” “maar waar moet ik dan heen, als ik weg ga”  Mijn ogen begonnen te fonkelen, en mijn hart maakte een sprongetje. Ik begon bijna te stotteren, maar ik kon het gelukkig nog net zeggen. “ Je mag best bij mij komen, ik heb nog wel een kamer over” Al zal je daar waarschijnlijk niet vaak slapen, dacht ik er bij mezelf bij. “Maar ik wil je niet van last zijn hoor!” “Dat ben je ook niet hoor” lieve schat.

Die avond nam ik hem mee naar het chicste restaurant van Sunset Valley. Het was duur, maar ik waagde het er op. Misschien zou hier wel de liefde aan zijn zijde opbloeien, en die van mij meer!

Het eten was perfect, als ik weer eens geld zou hebben, zou ik het zeker weten niet kunnen laten om hier weer te gaan eten. Maar wat nog veel leuker was, waren de gesprekken, de gesprekken die eerst nog zo onschuldig waren, en uitliepen op de ietwat romantische weg. En toen we uiteindelijk het restaurant uitliepen, en ik naast hem liep, begonnen de vlinders in mijn buik steeds meer te fladderen, ze vlogen keihard tegen mijn buik aan, en lieten mij nog meer richting Tucker aanlopen. En toen knapte er iets, en mijn hoofd ging steeds dichter naar hem toe, ik tuitte mijn liepen, en sloot mijn ogen. Mijn lippen kwamen neer op zijn getuite lippen. Het was zo’n fijn gevoel, alsof zijn lippen speciaal voor de mijne waren. En dat gevoel zei mij, dat ik hem nooit meer wilde verlaten. Stiekem wilde ik voor altijd zijn handen vasthouden, en nooit meer loslaten.

 Ik weet niet wat er door hem heen ging naar die zoen, maar hij nam mij meer naar zijn oude huis, en begon een felle ruzie tegen zijn vriendin, er werden een paar woorden gebruikt, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, en ik had de behoeften om de oortjes van zijn zoon dicht te houden. Maar hij niet alleen, ook zij kon er wat van, het werd een dikke bekvecht, en uiteindelijk zijn we het huis uitgestuurd.

*Tijdsprong*

Ik was nu al zo’n anderhalf jaar zijn vriendinnetje, het vriendinnetje van Tucker. Ik had zijn familie in Italië ontmoet, wat een lieve familie. En we hebben veel samen gedaan. En deze avond nam ik Tucker weer mee naar HET restaurant, daar waar onze eerste zoen werd gezoend, en na het eten, voelde ik het doosje in het zakje van mijn jasje branden, en toen ik het pakte, kwam er een gil uit zijn mond, hij sprong alsof het een klein jongetje was, en liet met alle genoegen de ring om zijn vinger schuiven. Ik grinnikte om zijn reactie, en hij lachte zijn lieve luide lach.

En die nacht, eindigde het zo in bed… ..

Stiekem gewoon een vervroegde huwelijksnacht. ..

~Hoofdstuk 1

Met toch wel een beetje wat kriebels in mijn buik, liep ik richting mijn nieuwe huis. Het leek best wel groot, maar tegelijkertijd ook wel klein. Stiekem begon ik met elke stap dichter bij, steeds meer verliefder te worden. Het huis was ook zo mooi…..

Ik zag dat mijn auto al op z’n plek stond. Ik had hem gemist, hij was al een paar maanden van te voren hier na toe verhuisd, omdat er niet werd verwacht dat het bouwen van het huis wat uit zou lopen. Maar het huis stond er, alles was klaar, dus er kon in geleefd worden!

Nadat ik het huis grondig had doorgekeken, besloot ik dat het eigenlijk best wel nodig was om te zoeken naar een baan. Ik moest toch op een of andere manier mijn geld zien te krijgen. Zelf wist ik eigenlijk niet echt wat ik zou willen doen,  maar de krant bood niet veel aan, er stond geen enkele vacature bij, waarvan ik dacht, ‘DAT GAAT HEM WORDEN’.

Ik starte daarom maar de computer op, eigenlijk had ik er niet al te veel zin in, maar ik moest het maar proberen, ik verwachtte niet echt dat daar wel een leuke vacature bij stond. Daarom besloot ik maar dat ik de eerste de beste vacature moest nemen. Maar toch kon ik het niet laten om verder te kijken, en daar stond toch, op het onzichtbaarste plekje van de hele site, een vacature wat me wel aantrok, werken in een wegrestaurant. Koken vond ik namelijk wel leuk, maar om nou te werken in een duur restaurant, dat zou ik niet kunnen. Ik pakte een pen, en schreef snel, waardoor er grote letters vormden, op mijn hand het adres. Het bellen vergat ik zelfs, ik moest gewoon zo snel mogelijk naar dat wegrestaurant toe.

Ondertussen werkte ik ’s avonds elke dag al bij het restaurant. Ik hoopte stiekem wel dat er misschien een leuke man binnenkwam lopen, maar het bleek dat ik dat geluk niet had.

Ik wilde graag een familie stichten, wie niet? Maar zolang er geen man in mijn leven kwam, werd het hem niet. Volgens mij was er geen enkele man single in Sunset Valley. Was ik dan toch uiteindelijk naar het verkeerde dorp verhuist, had ik beter naar mijn tweede keuze moeten gaan? Maar nu had het geen zin meer om weer te verhuizen. Ten eerste, ik wilde niet weg, en ten tweede, al zou ik het huis verkocht krijgen, had ik nog geen genoeg geld om te verhuizen…

Misschien dat ik dan maar iets moet doen, wat ik van mezelf nooit zou verwachten. Een man ‘stelen’ van een andere vrouw. Ik wist het niet, durfde ik het überhaupt wel?  En zou ik dan niet heel Sunset Valley op mijn dak krijgen? Ik wist het niet, natuurlijk, maar ik zou toch een gezien moeten stichten? Nou ja, ik wil dat dan.

~proloog

Wat zou jij doen als je ouders zijn overleden? Ik heb misschien niet een van de slimste antwoorden uitgekozen om na te leven, maar toch leef ik het na.

De smak geld, wat ik had geërfd, had ik in het bouwen van een huis gestopt. Ik wilde nou eenmaal ook niet in een huis blijven wonen, waar ik elke dag nog aan mijn ouders herinnerd werd, dan zouden mijn dagen er huilerig uitzien. En eigenlijk wil ik wel graag aan een nieuwe begin beginnen. Ik besloot om vanaf het boerendorpje Riverview te verhuizen naar het dorp Sunset Valley. Het lag niet al te ver van elkaar.

 Vanaf dat we binnen de gemeente reden, was het meteen al een ander gevoel, het leek wel alsof het de zon was, die meteen zijn zonnestralen scheen op alles en iedereen. Het was zo’n warm gevoel, en dat betekende voor mij al meteen dat ik niet weg wilde. NOOIT meer. Hier zou ik eindelijk mijn leven kunnen beginnen.

Misschien dat ze hier mijn naam wel apart gaan vinden, zo’n mooie boeren naam. AHUM.. alhoewel deze naam nog best wel mee valt, met de namen die ik allemaal ben tegengekomen in Riverview.

Mijn naam is April Root, en mijn nieuwe leven start hier!

Roots

Mocht er geen leven zijn, dan heb je aan wortelen ook niets, want tja, sowieso hoort het bij het leven, het is het begin van het leven! maar over er van wortelen ook een hele stamboom kan worden gemaakt is de vraag, de vraag die hopelijk zou lukken, misschien wel gewoon MOET lukken!

—

Just believe in what you do, if you don’t, jus shut up and go.